Foto Jos van Alphen
Aan het woord Lilian van den Aarsen, directeur staf Deltacommissaris
Ondertussen in de regio zijn bestuurders en ambtenaren hard aan het werk. Het vormen van een nieuwe coalitie met soms nog onbekende en onwennige partners vraagt tijd. Het opstellen van ruimtelijke arrangementen om alle opgaven integraal te tackelen is een kunst op zich. Iedereen is zich sterk bewust van de noodzaak om de regio toekomstbestendig in te richten. Maar hoe dan? Wat moet eerst en wat kan later?
De deltacommissaris stuurde alle nieuwgekozen Statenleden en bestuursleden van de waterschappen een brief met een oproep om de urgente lange termijn opgaven mee te nemen. Het weer wordt extremer: natter, heter, droger en vooral ook onvoorspelbaarder. De opgave “water en bodem sturend” vraagt keuzes op korte termijn, bijvoorbeeld voor het tegengaan van verdere bodemdaling en verzilting. Maar ook keuzes voor het openhouden van ruimte voor waterveiligheid en waterberging op langere termijn zijn cruciaal. Misschien is het opvangen van zeespiegelstijging nu nog niet acuut nodig, toch moet je als Nederland daar wel op voorbereid willen zijn.
Helpt zo’n brief nu? Of is het de volgende opgave op de stapel? Ik hoop en vertrouw het eerste: ook in de hectiek van de korte termijn zijn provincies en waterschappen termijn medeverantwoordelijk voor de toekomstige veiligheid en leefbaarheid van hun regio. Daar doen ze het voor. Het Deltaprogramma kan en wil daar bij helpen met kennis, uitvoeringsmaatregelen en co-financiering. Denk bijvoorbeeld aan maatregelen voor zoetwater die bijdragen aan natuurherstel.
Het probleem zit hem volgens mij veel meer in de vraag: wie zet de eerste stap? Wie durft het aan om te doen wat nodig is? Wachten tot er voor alle structurerende keuzes uit WBS een kant en klare concretisering ligt is niet nodig: we weten best wat we niet meer, anders en juist wel moeten doen. Maar dan is het wel nodig dat dappere provincies en waterschappen de zekerheid krijgen dat ze niet alleen de rekening hoeven te betalen.
Dat brengt mij bij een kernwaarde van het deltaprogramma: we moeten het samen doen! Rijk en regio zijn allebei verantwoordelijk, ook voor de consequenties van scherpe maar noodzakelijke keuzes voor later. Dan kan iedereen verder.
